Terminator 2: Dzień sądu (1991)

„Dzień sądu” jest sequelem doskonałym i na tym mógłbym zakończyć. Opowiada nam niemal tę samą historię co poprzednik, a jednak wystarczyła drobna zmiana – tym razem Sarę i Johna chroni cyborg – i mamy praktycznie inny film. Niewielka modyfikacja schematu zupełnie zmieniła reguły gry. Arnold jako T-800 ma chronić młodego Connora, ale jednocześnie to nagle substytut ojca, którego nie było. Sam John też stanowi ciekawą odmianę i jego sytuacja jest jeszcze trudniejsza niż poprzednio Sary. Niby wie, co się stanie, ale cały świat wmówił mu, że matka jest chora psychicznie i to, co mówi, nie ma sensu. Czy takie trio ma coś do powiedzenia w starciu z zabójczym T-1000?

James Cameron przy sequelu poszedł w stronę kina akcji trochę kosztem mrocznego klimatu. Nie winię go, dzięki temu mamy dwa doskonałe, ale wystarczająco różniące się od siebie filmy. W „Dniu sądu” pojawia się zdecydowanie więcej humoru i widowiskowych scen akcji. Efekty specjalne (poza jedną sceną – bohaterowie jadą stojącym autem, a puszczone na jakimś ekranie tło ma udawać ruch – nie wiem, jak takie coś trafiło do ostatecznej wersji) do dziś wyglądają rewelacyjnie. Jest też sporo subtelnych (halo, twórcy kolejnych części, subtelny to słowo klucz) nawiązań do pierwszej produkcji. Pojawia się Michael Biehn, Sarę leczy ten sam psychiatra, który sugerował chorobę psychiczną Reesowi. Nadal jest brutalnie. Scena wybuchu nuklearnego ze snu/wizji Sary czy T-1000 zabijający przybranego ojca Johna? Gdzie takie rzeczy są dzisiaj w filmach oznaczonych PG-13? Nie ma. A to uderza w realizm scen, w poczucie empatii dla bohaterów. Widzisz coś takiego i wiesz, że czeka nas straszliwa zagłada. Albo, że koleś z płynnego metalu jest tu po to, żeby brutalnie zabijać, a nie żartować i efektownie skakać.

Mnóstwo scen robi – nawet dziś – piorunujące wrażenie. Pierwsze spotkanie Sary i T-800, próba zabicia Dysona, wizje Sary, Dyson z detonatorem, rozmowy Johna z Arnoldem i, rzecz jasna, finałowa scena w hucie. Dlaczego była wzruszająca? Bo zależało mi na postaciach, kibicowałem im – tego w nowszych filmach nie ma. Widzę nową Sarę, nowego Kyle’a i nie obchodzi mnie zupełnie, co się z nimi stanie. Mam wrażenie, że są w filmie tylko po to, by dostarczyć mi kolejnych czerstwych one-linerów.

Dwójka ma najlepszą muzykę w historii terminatorów, twórczo rozwija trochę przestarzałe plumkanie z poprzedniczki i chyba nie ma fana s-f, który nie kojarzyłby głównego motywu właśnie z drugiej części.

„Terminator 2: Dzień sądu” to sequel kompletny. Prawie pozbawiony wad. Scenariusz opowiada historię, nie dzieli się sztywno na sceny akcji, sceny z żarcikiem i kolejne sceny akcji. Jeśli dziś miałbym się czepiać, to tylko jednego momentu z kiepskim nałożeniem tła na jazdę autem i może tego, że Robert Patrick, kiedy się odzywa, ma jednak w sobie za dużo z człowieka. Wiem, że T-1000 miał się (nomen omen) wtapiać w tłum i być nie do odróżnienia od statystycznego homo sapiens, ale jednak poszedł za daleko. Czasem mógłby być bardziej, hm… bezdusznie poważny?

Dlaczego „tylko” 9? Jedynkę widziałem najpierw, zrobiła na mnie większe wrażenie i najważniejsze: mimo całej genialności dwójki, to zawsze, kiedy ją oglądam, brakuje mi tego, co miała pierwsza odsłona. Poczucia beznadziei, walki z dużo silniejszym przeciwnikiem, świadomości braku wyjścia z sytuacji. Nie zmienia to jednak faktu, że „Terminator 2” to jeden z najważniejszych filmów s-f w historii kina.